گردشگری تاب‌آور (Resilient Tourism) به توانایی بخش گردشگری در مقاومت، سازگاری و بازیابی عملکرد در برابر اختلالاتی مانند بحران‌ها، تغییرات اقلیمی یا فجایع اطلاق شده است.

هدف آن رویکردی پایدار در صنعت گردشگری تقویت توانایی مقابله با بحرانها و شوکهای محیطی، اقتصادی، یا اجتماعی است.

این مفهوم بر ایجاد زیرساختهای انعطافپذیر، حفظ منابع طبیعی و فرهنگی، و تقویت مشارکت جوامع محلی تأکید میکند تا در مواجهه با چالشهایی مانند تغییرات اقلیمی، همه گیری ها، یا ناپایداری های اقتصادی، صنعت گردشگری نه تنها آسیب کمتری ببیند، بلکه بتواند به سرعت بهبود یابد.

گردشگری تاب آور تعادلی بین رشد اقتصادی و حفظ محیطزیست ایجاد میکند و به پایداری بلندمدت و کاهش آسیب پذیری کمک مینماید.

کاهش آسیب‌پذیری‌ و پایداری بلندمدت از طریق یکپارچه‌سازی تاب‌آوری در برنامه‌ریزی، سیاست‌ها و عملیات مورد توجه گردشگری تاب‌آور است.

برای مثال، مقاصد گردشگری باید مدیریت محیط زیست، ثبات اقتصادی و همبستگی اجتماعی را هماهنگ کنند.

در گردشگری تاب‌آور هدف تنها بقا در بحران‌ نیست، بلکه تبدیل آنها به فرصت‌هایی برای نوآوری و رشد است.

اولین قدم گردشگری تاب‌آور، استراتژی‌های پیشگیرانه برای مقابله با ریسک‌هاست.

که شامل تقویت مدیریت محیط طبیعی، سازگاری الگوهای توسعه با نیازهای آینده و تقویت همکاری ذینفعان است.

سیاست‌گذاری نقش اساسی در نهادینه‌سازی تاب‌آوری ایفا می‌کند.

دولت‌ها و سازمان‌ها باید تاب‌آوری را به عنصراصلی رقابت‌پذیری تبدیل کنند و آن را با اهداف توسعه پایدار هم‌سو کنند.

این مستلزم ایجاد چارچوب‌هایی برای ارزیابی ریسک، تخصیص منابع و هماهنگی ذینفعان برای غلبه بر تکه‌تکه‌شدن ذاتی این بخش است.

حتی تاب‌آوری گردشگر نیز به منابع روانی و اجتماعی فردی و جمعی وابسته است.

توانایی سازگاری گردشگران با چالش‌های غیرمنتظره مانند تغییر برنامه‌ها یا نگرانی‌های ایمنی، تجربه و وفاداری آنها را شکل می‌دهد.

با یکپارچه‌سازی مسئولیت‌پذیری محیطی، برنامه‌ریزی شمولی و سیاست‌های سازگار، این بخش می‌تواند ریسک‌ها را کاهش دهد و نوآوری را تقویت کند.

با افزایش فراوانی بحران‌ها، تاب‌آوری به عنصری کلیدی برای بقای گردشگری بدل شده است.

اصول گردشگری تاب‌آور:

۱. هماهنگی بین ذینفعان : مشارکت جامعه محلی، بخش خصوصی، و دولت در برنامه‌ریزی و اجرای پروژه‌ها .
۲. مدیریت پایدار منابع : استفاده از منابع طبیعی در چارچوب توان تجدیدپذیری آنها.
۳. سیاست‌گذاری پیشگیرانه : تدوین قوانین و استراتژی‌های کاهش ریسک و آمادگی در برابر بحران‌ها.
۴. توانمندسازی جوامع محلی : توزیع عادلانه منافع اقتصادی و مشارکت بومیان در تصمیم‌گیری‌ها.
۵. انعطاف‌پذیری در برابر تغییرات : به‌کارگیری فناوری و نوآوری برای سازگاری با شرایط نوین.