چکیده

عشایر گروهی از مردم سخت کوش ایران زمین هستند که تأثیرات ریشه ای در اقتصاد، فرهنگ و امنیت ایران دارند. سبک زندگی عشایر آنها را وادار به استفاده از شیوه های متفاوت در آموزش و پرورش کرده است. بررسی سابقه تاریخی نشان می دهد که آموزش و پرورش عشایری در ایران از گذشته های دور به شکل مدارس سیار عشایری وجود داشته است، اما تمام کودکان واجب‌ التعلیم در هنگام شروع به تحصیل با زبان فارسی آموزش می‌بینند، با توجه به اینکه زبان رسمی بسیار متفاوت با زبان محلی و مادری کودک‌ است لذا مشکلات متعددی برای دانش‌آموزان بخصوص دانش آموزان عشایری به وجود می‌آورد. چند زبانگي در ايران يك امر فراگير است و به مناطق خاص و محدودي اختصاص ندارند. اين واقعيت ويژگي هاي خود را دارد و براي مسئولان آموزش وپرورش كشورمان حاوي پيام مهمي در زمينه تأ كيد بر تعليم و تربيت ويژه ي افراد دو زبانه است. به خصوص زماني كه بدانيم كودكان پايه اول و سپس دوم و سوم از نظر آموزشي آسيب پذيرترين قشرهاي دو زبانه هستند. بيش از پيش محرز مي گردد كه مهمترین مسئوليت به عهدۀ امور اجرایی آموزش وپرورش دوره ابتدايي است. شناخت پدیدۀ دو زبانگی و اثرات مثبت و منفی آن بر پیشرفت‏ تحصیلی دانش‏آموزان می‏تواند کمک مؤثری در رفع تنگناهای احتمالی‏ ناشی از این پدیده باشد. روش تحقیق از نوع پیمایشی و جامعه آماری متشکل از مدارس عشایری استان لرستان است. نمونه بصورت تصادفی یکی از مدارس عشایری انتخاب شده و از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شده است. پدیدۀ دوزبانگی کودکان عشایری را تحت تأثیر قرار می دهد که در این پژوهش به مطالعه مسائل دوزبانگی و تآثیرات آن پرداختیم.

کلمات کلیدی: آموزش و پرورش عشایری، دو زبانگی، مدارس عشایری